Έβλεπα τηλεόραση τις προάλλες και παρακολουθούσα την επιχειρηματολογία για την συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο του Αφγανιστάν, με αφορμή τον βομβαρδισμό αμάχων από γερμανικά αεροπλάνα. Επαναλαμβάνεται σήμερα στην Γερμανία ό,τι γινόταν πριν οχτώ χρόνια στην Αμερική. Ίδιες απολιτικές και ηλίθιες δικαιολογίες, ηθικολογίες από πουλημένους δημοσιογράφους και κάτι διανοούμενους της πείνας που είναι έτοιμοι να πουλήσουν και την μάνα τους για μια επιδοτησούλα να μιλάν για δημοκρατίες, και ανθρώπινα δικαιώματα και στρατιώτες που εγγυώνται όλα αυτά τα καλούδια απέναντι στους πρωτόγονους ταλιμπάν κτλ κτλ. Πέρασε βέβαια τελικά το μήνυμα πού έπρεπε να περάσει από τους εγκάθετους δημοσιογράφους, ότι δηλαδή πρέπει να είμαστε κοντά "στα παιδιά μας", που είναι εκεί για να φυλάνε τα συμφέροντα της Γερμανίας και της Δύσης εδώ!
Πέφτει έτσι και το τελευταίο επιχείρημα του παραμυθιού μιας φιλειρηνικής Γερμανίας (μετά από τους βομβαρδισμούς της Σερβίας και την τρίτη θέση παγκοσμίως στην παραγωγή όπλων από την Γερμανία). Δύο πράγματα με εντυπωσίασαν ωστόσο περισσότερο. Το ιδεολογικό υπόβαθρο που καλλιεργείται από τα ΜΜΕ με το οποίο ο ισλαμικός κόσμος γίνεται στον υποσυνείδητο των δυτικών νομιμοποιημένο φυσικό πεδίο βολής του καθένα, και το πως οι Γερμανοί μιλάν για τους Αμερικάνους σε κανονικές συζητήσεις εκτός τηλεόρασης. Οι Αμερικάνοι είναι για τους Γερμανούς ό,τι είναι οι Τούρκοι για τους Έλληνες: Το σύνολό των ελαττωμάτων που δεν θέλουν να βλέπουν πάνω τους.
Πρέπει να ομολογήσω ότι απογοητεύτηκα με την μη αντίδραση των Γερμανών σε ευρύτερο επίπεδο - πέρα από την κομουνιστική (λογοκριμένη) Αριστερά - εναντίον του πολέμου, είναι όμως απόλυτα συνεπής με την στάση που πρέπει να έχει μια καπιταλιστική χώρα απέναντι σε χώρες με παρθένες αγορές. Δεν ξέρω πόσα παιδιά θα σκοτωθούν ακόμη στην Μέση Ανατολή, το σίγουρο είναι ότι όσα επιζήσουν θα χαίρονται την δημοκρατία και ελευθερία τους οδηγώντας γερμανικά - και ως τότε οικολογικά - αυτοκίνητα. Η λύση της κρίσης της οικονομίας (των πλουσίων) σε μερικά μέρη του κόσμου (στα φτωχότερα) προυποθέτει μεγαλύτερες θυσίες από ότι την απώλεια μιας θέσης εργασίας. Η κρίση δεν περνιέται με τις μαλακίες των πολιτικών, χρειάζεται νέες αγορές, νέα θύματα των διαφημιστών. Καλά λέει το μεσοπολεμικό σλόγκαν: Krieg und Leichen, die letzte Hoffnung der Reichen! (Πόλεμος και πτώματα, η τελευταία ελπίδα των πλουσίων).