"Στις εκλογές όσοι ψηφίζουν, δεν αποφασίζουν τίποτα. Όσοι μετρούν τις ψήφους, αποφασίζουν τα πάντα!" ... είπες και ελάλησες πατερούλη Στάλιν!

Έγιναν και οι εκλογές στην Γερμανία!
Σύμφωνα με τον σοφό λαό, το καλύτερο απορρυπαντικό τελικά το έχεις αν συνδυάσεις Χριστιανοδημοκράτες με Νεοφιλελεύθερους! Αυτοί θα συνεχίσουν την φιλελεύθερη μεταρρύθμιση και τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή για τα επόμενα χρόνια! Εκπληκτικό πόσο βολικοί είναι για τις ΗΠΑ, τι σύμπτωση!
Οι σοσιαλδημοκράτες αυτοκτόνησαν αλλά ξέρουν τι είναι πραγματικά σημαντικό αυτή την στιγμή, δεν μπορούν να χαλούν την σούπα με αριστερικίστικες ρητορείες σε καιρούς κρίσης. Έχουμε πόλεμο Χανς και πρέπει να πέσει και η τελευταία κατάκτηση των εργαζομένων!

Για τους σημειολογούντες
Η πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατικών είναι γυναίκα και ο πρόεδρος των Φιλελευθέρων δηλωμένος ομοφυλόφιλος. Αυτοί με τον μαύρο Ομπάμα και το Ισραήλ θα διαλύσουν το Ιράν και την Μέση Ανατολή (αυτή ακόμη περισσότερο). Να μου ζήσουν οι μειονότητες, καιρός να αποκτήσουν και αυτές το μερίδιό τους στην ιστορία του εγκλήματος του να κυβερνάς!

Πάντα απορούσα με το πως είναι δυνατόν δύο διαφορετικοί άνθρωποι να καταλαβαίνουν σε μια λέξη το ίδιο πράγμα ... τελικά δεν είναι δυνατόν!

Στομάχι κόμπος! Με την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια πήγαν χαμένα σε μια δραστηριότητα που μου καταβρόχθισε άπειρο χρόνο και ενέργεια χωρίς αντίκρυσμα.

Περιμένοντας την ανατολή του ήλιου για να μπορέσω να κοιμηθώ, σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να μας προδίδουν τα πράγματα στα οποία αφιερωνόμαστε ψυχή τε και σώματι.

Και όμως είναι μόνον αυτά που μπορούν να μας προδόσουν με τέτοιον άγριο τρόπο.

Πανευρωπαϊκή πολιτική μιζέρια!

Πάει η πολιτική, έχασε και τα προσχήματα πια. Αλλά ποιος της φταίει, αυτοκτόνησε όταν έπεσε στην ζεστή και φονική αγκαλιά των τραπεζών.
Και πρέπει τώρα να ζήσω ως 'Ελλην ξενιτεμένος το διπλό το παραμύθι της λαϊκής κυριαρχίας στο στημένο παιχνίδι των εκλογών σε Ελλάδα και Γερμανία! Μάς πήραν μονότερμα και εμείς το παίζουμε φαβορί και διαιτητές συνάμα! Απλοί χειροκροτητές της δικομματικής χούντας έγιναν οι ψηφοφόροι και οι εκλογές μια τελετή σαν τις εκλογές στα κόμματα ... άντε να σηκώσουμε το χέρι, να κατεβάσουμε το κεφάλι και να δεχτούμε ό,τι μας σερβίρει ο σεφ της λαϊκής ταβέρνας "Η ωραία Ελλάς". Μάλιστα φτάσαμε στον σημείο να υπόσχονται ...δύσκολες μέρες!
Το ντιμπαιιτ μεταξύ των υποψηφίων στην Γερμανία μου φάνηκε ωστόσο πιο ζωντανό από ότι το ντιπμαίιτ μεταξύ Καραμάν Αλή και Παπ'Ανδρέα. 'Εχουν οι Γερμανοί μια σοβαροφάνεια και μια σοβαρολατρεία, δεν λέω, αλλά δεν την έχουμε κι εμείς; Φτάνει να πάρει κανείς το ύφος σαν να υποφέρει από χρόνια δυσκοιλιότητα και νάσου η σοβαρότης! Βέβαια είμαστε στα ίδια: John Jackson vs Jack Johnson. Το ελληνικό είχε παρόλα αυτά ένα τριτοκοσμικό χρώμα που καμιά διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων και κανένας Λούλης δεν μπορεί να αποβάλλει. Ο Καραμανλής σαν κακογεμισμένος ντολμάς - θυμαμαι τον προπονητή του να τον περιγράφει σχεδόν σαν υποσχόμενο ολυμπιονίκη αφού έπεσε μπροστά στις κάμερες όταν έκανε την παρατραβηγμένη για την κράση του ακροβασία να ... τρέξει (έλεος, γιατι δεν μας τυφλώνετε μια και καλή να τελειώνουμε) - και ο αμερικάν(ικ)ος χαζούλης του στρουμφοχωριού είναι μορφές ανεπίδεκτες βελτίωσης και όσο σκέφτομαι ότι θα προλάβω να απολαύσω και τα γεροντίστικα ντιμπαίιτ μεταξύ των παιδιών τους .... Θεέ μου, δεν περνάει αυτή η ζωή!

Έβλεπα τηλεόραση τις προάλλες και παρακολουθούσα την επιχειρηματολογία για την συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο του Αφγανιστάν, με αφορμή τον βομβαρδισμό αμάχων από γερμανικά αεροπλάνα. Επαναλαμβάνεται σήμερα στην Γερμανία ό,τι γινόταν πριν οχτώ χρόνια στην Αμερική. Ίδιες απολιτικές και ηλίθιες δικαιολογίες, ηθικολογίες από πουλημένους δημοσιογράφους και κάτι διανοούμενους της πείνας που είναι έτοιμοι να πουλήσουν και την μάνα τους για μια επιδοτησούλα να μιλάν για δημοκρατίες, και ανθρώπινα δικαιώματα και στρατιώτες που εγγυώνται όλα αυτά τα καλούδια απέναντι στους πρωτόγονους ταλιμπάν κτλ κτλ. Πέρασε βέβαια τελικά το μήνυμα πού έπρεπε να περάσει από τους εγκάθετους δημοσιογράφους, ότι δηλαδή πρέπει να είμαστε κοντά "στα παιδιά μας", που είναι εκεί για να φυλάνε τα συμφέροντα της Γερμανίας και της Δύσης εδώ!
Πέφτει έτσι και το τελευταίο επιχείρημα του παραμυθιού μιας φιλειρηνικής Γερμανίας (μετά από τους βομβαρδισμούς της Σερβίας και την τρίτη θέση παγκοσμίως στην παραγωγή όπλων από την Γερμανία). Δύο πράγματα με εντυπωσίασαν ωστόσο περισσότερο. Το ιδεολογικό υπόβαθρο που καλλιεργείται από τα ΜΜΕ με το οποίο ο ισλαμικός κόσμος γίνεται στον υποσυνείδητο των δυτικών νομιμοποιημένο φυσικό πεδίο βολής του καθένα, και το πως οι Γερμανοί μιλάν για τους Αμερικάνους σε κανονικές συζητήσεις εκτός τηλεόρασης. Οι Αμερικάνοι είναι για τους Γερμανούς ό,τι είναι οι Τούρκοι για τους Έλληνες: Το σύνολό των ελαττωμάτων που δεν θέλουν να βλέπουν πάνω τους.
Πρέπει να ομολογήσω ότι απογοητεύτηκα με την μη αντίδραση των Γερμανών σε ευρύτερο επίπεδο - πέρα από την κομουνιστική (λογοκριμένη) Αριστερά - εναντίον του πολέμου, είναι όμως απόλυτα συνεπής με την στάση που πρέπει να έχει μια καπιταλιστική χώρα απέναντι σε χώρες με παρθένες αγορές. Δεν ξέρω πόσα παιδιά θα σκοτωθούν ακόμη στην Μέση Ανατολή, το σίγουρο είναι ότι όσα επιζήσουν θα χαίρονται την δημοκρατία και ελευθερία τους οδηγώντας γερμανικά - και ως τότε οικολογικά - αυτοκίνητα. Η λύση της κρίσης της οικονομίας (των πλουσίων) σε μερικά μέρη του κόσμου (στα φτωχότερα) προυποθέτει μεγαλύτερες θυσίες από ότι την απώλεια μιας θέσης εργασίας. Η κρίση δεν περνιέται με τις μαλακίες των πολιτικών, χρειάζεται νέες αγορές, νέα θύματα των διαφημιστών. Καλά λέει το μεσοπολεμικό σλόγκαν: Krieg und Leichen, die letzte Hoffnung der Reichen! (Πόλεμος και πτώματα, η τελευταία ελπίδα των πλουσίων).

... και τώρα την "πάτησα" σαν τους άμοιρους καλεσμένους των τηλεοπτικών παραθύρων που τόσο θέλουν να μιλήσουν και τόσο αγανακτούν που δεν τους αφήνουν να το κάνουν αλλά όταν τους δίνουν τον λόγο δεν ξέρουν τι να πουν!

Το πρόβλημα είναι μάλλον ότι εδώ πρέπει να δώσω εγώ το θέμα μιας πιθανής συζήτησης και μου είναι δύσκολο έχοντας συνηθίσει να αυτοσχεδιάζω πάνω σε θέματα άλλων.

Νομίζω ότι μόλις δημιούργησα ένα μπλογκ. Από πολύ καιρό σκεφτόμουν να το κάνω και τώρα φοβάμαι ότι το έκανα όταν οι άλλοι αρχίζουν να τα παρατούν (δεν έψαξα στατιστικές ωστόσο). Μια ζωή καθυστερημένος. Ελπίζω μόνο, με το μπλογκ να συγχρονιστώ κατά κάποιον τρόπο με τους γύρω μου, τους μέχρι τώρα άγνωστούς μου. Τους παραμέλησα πολύ. Καιρός να επανορθώσω.